Dziesięć zaginionych plemion
Często wysuwa się twierdzenie, że Izrael nie został zachowany przez Boga w całości, gdyż dziesięć jego plemion zaginęło po uprowadzeniu ich do niewoli przez Asyryjczyków i przesiedleniu w głąb ich imperium (2 Krl 15,29; 17,6. 18). Jeśli byłaby to prawda, oznaczałoby to, że Biblia jest pełna fałszywych proroctw dotyczących 12 plemion Izraela, skoro zapowiada sprowadzenie ich do ojczyzny w dniach ostatecznych. Można uwierzyć albo tej teorii, albo świadectwu Pisma − są one wzajemnie sprzeczne, a więc nie mogą być równocześnie prawdziwe. Proroctwa [biblijne] odnoszą się do całego Izraela, a słowa te wypowiedział Bóg wiele lat po tym, gdy owe plemiona miały rzekomo zaginąć.
W rzeczywistości teoria „dziesięciu zaginionych plemion” jest jednym z wielu antysemickich mitów stworzonych po to, aby uwiarygodnić inne wynikające z niej twierdzenia. Rozmiary tej książki nie pozwalają nam na szczegółowe omówienie tego zagadnienia, jednak uważne przestudiowanie biblijnej historii Izraela przeczy tej demonicznej doktrynie, która negując ciągłość istnienia Izraela unicestwia go na poziomie teoretycznym, czyli dokonuje czegoś, co tak wielu starało się przeprowadzić w praktyce. Bóg wielokrotnie powtarzał obietnicę o utrzymaniu ciągłości Izraela, jest to nieodzowne dla wypełnienia się najważniejszych proroctw dotyczących czasów ostatecznych.
Biblia dostarcza nam dostatecznie dużo danych, aby zupełnie odrzucić teorię „zaginionych plemion”. Przede wszystkim dziesięć plemion nie zostało wysiedlonych daleko od Izraela. Dlaczego więc miałyby zaginąć? Nawet nie odwołując się do późniejszych doświadczeń, niedorzecznym byłoby zakładanie, że w czasie kolejnych burzliwych stuleci nikt z tych ludzi nie powróci do swojego kraju i że wszyscy utracili swoją tożsamość narodową. Taka nagła utrata pamięci kulturowej byłaby sprzeczna z tym wszystkim, co jest nam wiadomo o pieczołowitości, z jaką Żydzi pielęgnują swoją tradycję i dziedzictwa przodków. Wiemy, że Żydzi uprowadzeni do Babilonu powrócili do swojej ziemi, dlaczego więc nie mieliby tego uczynić ci, którzy zostali przesiedleni znacznie bliżej − do Asyrii?
Kolejnym błędem jest zakładanie, że wysiedlono absolutnie całą ludność izraelską. Oczywistym jest, że część pozostała na swojej ziemi pomimo najazdu, podobnie jak wielu pozostało w Judzie w czasach niewoli babilońskiej. Świadectwa biblijne mówią wyraźnie, że potomkowie dziesięciu plemion Izraela żyli w swoim kraju w czasie duchowego przebudzenia, jakie miało miejsce w Judzie za panowania króla Ezechiasza (Hiskiasza), 714-686 przed Chr., wiele lat po ich rzekomym uprowadzeniu do Asyrii (722 przed Chr.).
Król Ezechiasz nawołuje do pokuty nie tylko Judę, ale i Izraela. Rozsyła posłańców „do całego Izraela i Judy”, aby wołali:
"Synowie Izraela, powróćcie do Pana, Boga Abrahama, Izaaka i Izraela, aby i On powrócił łaskawie do tych, którzy ocaleli uciekając z ręki królów asyryjskich." (2 Krn 30,6).
Dowiadujemy się też, że wielu spośród plemion Efraima, Manassesa, Issachara i Zebulona przybyło wtedy święcić Paschę w Jerozolimie.
Przeprowadzona w Judzie po prawie stu latach reforma religijna króla Jozjasza (639-609 przed Chr.) znowu obejmuje całych dziesięć plemion. Czytamy, że istniały wtedy i funkcjonowały miasta Manassesytów, Efraimitów, Symeonitów i (...) ziemia Naftalitów (2 Krn 34,6 BW). Lewici obchodzą miasta Izraela (północnego państwa), zbierając funduszena pokrycie kosztów naprawy świątyni Pana w Jerozolimie od Manassesytów, Efraimitów i od pozostałych Izraelitów (2 Krn 34,:9 BW).
Powyższe wersety wymieniają członków sześciu rzekomo zaginionych plemion, pozostających w stałym kontakcie z Judą, odwiedzających Jerozolimę, odpowiadających na nawoływania proroków do pokuty i przestrzegających świąt Pańskich.
Zapewne wszyscy pamiętamy prorokinię Annę, która weszła do świątyni w chwili, kiedy przybyli tam Józef i Maria z Jezusem, i w ośmiodniowym noworodku rozpoznała Zbawiciela. Biblia twierdzi, że pochodziła ona z pokolenia Asera (Łk 2,36). A więc jest to dowód na przetrwanie siódmego z dziesięciu „zaginionych plemion”. Nie potrzeba kolejnych uzasadnień. Zaakceptujmy nieomylność Bożego Słowa.
Fragment z książki D. Hunta „Jak blisko jesteśmy” czyli: Co proroctwa biblijne mówią na temat powtórnego przyjścia Pana Jezusa Chrystusa. Źródło: http://www.tiqva.pl/jak-blisko-jestesmy
W rzeczywistości teoria „dziesięciu zaginionych plemion” jest jednym z wielu antysemickich mitów stworzonych po to, aby uwiarygodnić inne wynikające z niej twierdzenia. Rozmiary tej książki nie pozwalają nam na szczegółowe omówienie tego zagadnienia, jednak uważne przestudiowanie biblijnej historii Izraela przeczy tej demonicznej doktrynie, która negując ciągłość istnienia Izraela unicestwia go na poziomie teoretycznym, czyli dokonuje czegoś, co tak wielu starało się przeprowadzić w praktyce. Bóg wielokrotnie powtarzał obietnicę o utrzymaniu ciągłości Izraela, jest to nieodzowne dla wypełnienia się najważniejszych proroctw dotyczących czasów ostatecznych.
Biblia dostarcza nam dostatecznie dużo danych, aby zupełnie odrzucić teorię „zaginionych plemion”. Przede wszystkim dziesięć plemion nie zostało wysiedlonych daleko od Izraela. Dlaczego więc miałyby zaginąć? Nawet nie odwołując się do późniejszych doświadczeń, niedorzecznym byłoby zakładanie, że w czasie kolejnych burzliwych stuleci nikt z tych ludzi nie powróci do swojego kraju i że wszyscy utracili swoją tożsamość narodową. Taka nagła utrata pamięci kulturowej byłaby sprzeczna z tym wszystkim, co jest nam wiadomo o pieczołowitości, z jaką Żydzi pielęgnują swoją tradycję i dziedzictwa przodków. Wiemy, że Żydzi uprowadzeni do Babilonu powrócili do swojej ziemi, dlaczego więc nie mieliby tego uczynić ci, którzy zostali przesiedleni znacznie bliżej − do Asyrii?
Kolejnym błędem jest zakładanie, że wysiedlono absolutnie całą ludność izraelską. Oczywistym jest, że część pozostała na swojej ziemi pomimo najazdu, podobnie jak wielu pozostało w Judzie w czasach niewoli babilońskiej. Świadectwa biblijne mówią wyraźnie, że potomkowie dziesięciu plemion Izraela żyli w swoim kraju w czasie duchowego przebudzenia, jakie miało miejsce w Judzie za panowania króla Ezechiasza (Hiskiasza), 714-686 przed Chr., wiele lat po ich rzekomym uprowadzeniu do Asyrii (722 przed Chr.).
Król Ezechiasz nawołuje do pokuty nie tylko Judę, ale i Izraela. Rozsyła posłańców „do całego Izraela i Judy”, aby wołali:
"Synowie Izraela, powróćcie do Pana, Boga Abrahama, Izaaka i Izraela, aby i On powrócił łaskawie do tych, którzy ocaleli uciekając z ręki królów asyryjskich." (2 Krn 30,6).
Dowiadujemy się też, że wielu spośród plemion Efraima, Manassesa, Issachara i Zebulona przybyło wtedy święcić Paschę w Jerozolimie.
Przeprowadzona w Judzie po prawie stu latach reforma religijna króla Jozjasza (639-609 przed Chr.) znowu obejmuje całych dziesięć plemion. Czytamy, że istniały wtedy i funkcjonowały miasta Manassesytów, Efraimitów, Symeonitów i (...) ziemia Naftalitów (2 Krn 34,6 BW). Lewici obchodzą miasta Izraela (północnego państwa), zbierając funduszena pokrycie kosztów naprawy świątyni Pana w Jerozolimie od Manassesytów, Efraimitów i od pozostałych Izraelitów (2 Krn 34,:9 BW).
Powyższe wersety wymieniają członków sześciu rzekomo zaginionych plemion, pozostających w stałym kontakcie z Judą, odwiedzających Jerozolimę, odpowiadających na nawoływania proroków do pokuty i przestrzegających świąt Pańskich.
Zapewne wszyscy pamiętamy prorokinię Annę, która weszła do świątyni w chwili, kiedy przybyli tam Józef i Maria z Jezusem, i w ośmiodniowym noworodku rozpoznała Zbawiciela. Biblia twierdzi, że pochodziła ona z pokolenia Asera (Łk 2,36). A więc jest to dowód na przetrwanie siódmego z dziesięciu „zaginionych plemion”. Nie potrzeba kolejnych uzasadnień. Zaakceptujmy nieomylność Bożego Słowa.
Fragment z książki D. Hunta „Jak blisko jesteśmy” czyli: Co proroctwa biblijne mówią na temat powtórnego przyjścia Pana Jezusa Chrystusa. Źródło: http://www.tiqva.pl/jak-blisko-jestesmy
Komentarze
Prześlij komentarz