Uczmy się rozróżniania
To więc mówię i zaklinam na
Pana, abyście już więcej nie postępowali, jak poganie postępują w
próżności umysłu swego, mający przyćmiony umysł i dalecy od życia Bożego
przez nieświadomość, która jest w nich, przez zatwardziałość serca ich,
mając umysł przytępiony, oddali się rozpuście dopuszczając się
wszelkiej nieczystości z chciwością.Ale wy nie tak nauczyliście się Chrystusa, jeśliście tylko słyszeli o Nim i w Nim pouczeni zostali, gdyż prawda jest w Jezusie [Ef 4,17-21].
Przy pierwszym spotkaniu wielu ludzi pyta mnie, czym się zajmuję. Bardzo lubię na nie odpowiadać, bez względu na to czy pytający jest chrześcijaninem, czy też nie. Skwapliwie korzystam z okazji, aby wyjaśnić swoje zaangażowanie w coś, co uważam za niezwykle ważne, zwłaszcza dziś, w czasach bezprecedensowego zamieszania i zwodzenia. Rozmowa z kimś niewierzącym przebiega zazwyczaj tak:
- A czym się pan zajmuje?
- Pracuję w The Berean Call.
- Aha... a co to takiego?
- To taka misja chrześcijańska, która podkreśla wagę trzeźwego osądzania. Przestrzegamy naszych czytelników, żeby nie dawali się nabierać na wszystkie propozycje duchowe, jakie im się dziś serwuje.
- Ciekawe. Coś jak biuro ochrony konsumenta?
- Na swój sposób tak. Tyle że biuro ochrony konsumenta samo sprawdza różne produkty na rynku i uchodzi za autorytet w orzekaniu o ich wartości. My natomiast raczej zachęcamy chrześcijan, żeby sprawdzali sami, a nie polegali ślepo na opiniach innych ludzi czy organizacji, naszej nie wykluczając.
- To chyba dość sensowna praca, zwłaszcza że w telewizji tylu się namnożyło tych szarlatanów.
- Niestety nie tylko w telewizji. Jeśli dodać do tego propagowanie rozmaitych religii w radio, w książkach, prasie, ba, nawet w kościołach, to wychodzi z tego nieprawdopodobna zbieranina nauk dobrych i złych oraz niemałej liczby oszustów. Chcielibyśmy, żeby chrześcijanie potrafili odróżniać jednych od drugich.
- Rozumiem. Ale czy nie sądzi pan, że teologia to jednak chyba zbyt skomplikowana dziedzina dla przeciętnego człowieka?
- Chcąc pomóc chrześcijanom odróżniać między duchową prawdą a podróbką korzystamy z przykładu wspomnianych w Biblii berejczyków. Sytuacja wyglądała następująco: Apostoł Paweł przybył do greckiego miasta o nazwie Berea i odwiedził jedną z synagog, do których uczęszczali tamtejsi Żydzi. Próbował ich przekonać, że Jezus jest tym Mesjaszem zapowiedzianym przez Pisma. I Biblia bardzo wysoko oceniła owych berean. Mówi się tam, że chętnie słuchali oni tego, co Paweł miał do powiedzenia, a zatem byli otwarci na nowe idee. Jednak - co ważniejsze - sprawdzali to wszystko, co mówił apostoł, z nauką Pisma Świętego, chcąc upewnić się, czy jest z nią zgodne [Dz 17,10-11].
- Więc uważa pan, że Biblia to test na duchową prawdę?
- Za taką się sama podaje. Nazywa siebie „Słowem Bożym”, a chyba trudno by wymyślić większy autorytet.
- To ciekawe... nigdy dotąd się nad tym nie zastanawiałem.
Podobne rozmowy zdarzają mi się dość często, a szczególnie zaintrygowani okazują się ludzie niewierzący. I nic dziwnego. Bo przecież jakże niesamowity jest fakt, że istnieje dziś powszechnie dostępne źródło informacji pozwalające ocenić prawdziwość współczesnych prądów duchowych. A logika uzasadniająca istnienie takiego źródła jest tyleż niepodważalna co prosta. Ponieważ Bóg nas stworzył, wynika stąd, że miał zamiar się nam objawić. I choć z pewnością można zyskać pewne ogólne pojęcie o Nim na podstawie świata, który stworzył, to należałoby oczekiwać, iż zechce nam On udzielić również jakichś konkretniejszych informacji na swój temat.
Na przykład obserwując dzieło Boże w przyrodzie nietrudno dojść do wniosku, że Bóg jest niewyobrażalnie potężny i inteligentny, nie zawsze jednak można z takiej obserwacji wydedukować szereg innych Jego osobistych przymiotów, jak miłość, miłosierdzie, cierpliwość, łaskawość, sprawiedliwość itd., jak również i sens stworzenia. Człowiek może dowiedzieć się o tych sprawach tylko wówczas, kiedy sam Bóg mu o nich powie. A uczynił to już - w Biblii.
Dlaczego chrześcijanie są zagubieni?
Jestem zawsze bardzo szczęśliwy, ilekroć ktoś niewierzący zainteresuje się jakimś zagadnieniem związanym z Biblią. Choć niestety zbyt często rychło pada wówczas pewne oczywiste, acz krępujące pytanie: „No dobrze, ale skoro Biblia jest ostatecznym probierzem duchowej prawdy, to dlaczego chrześcijanie wydają się co najmniej równie zagubieni na tym polu co niechrześcijanie?”
Na konferencji, w której uczestniczyłem w zeszłym roku, jeden mówca miał odpowiedź na to pytanie, błyskotliwą, choć zarazem bolesną. Młodzieńcze lata spędził w kościele uważającym się za wyznanie ewangelikalne, a mimo to nauczającym szeregu wyjątkowo niebiblijnych i dziwacznych koncepcji. Ktoś ze zdumionych uczestników konferencji zapytał, jak to możliwe, iż „kościół opierający się na Biblii” przyjął takie nauki. Wówczas mówca uniósł w górę Biblię i odparł: „Odpowiedź jest prosta: Nikt tego nie czytał”. Wyjaśnił następnie, że w jego kościele wszyscy wierzyli we wszystko, o czym powiedziano im, że jest biblijne, nikt zaś nie przejawiał chęci, aby upewnić się co do tego na własną rękę. A nawet jeśli ktoś czasem zgłaszał wątpliwości, oskarżano go o tworzenie podziałów i ducha buntu. Przerażająca to sytuacja. Jednak bardziej jeszcze przeraża fakt, iż okoliczności takie występują coraz częściej w środowiskach uważających się za ewangelikalne.
Dobrze przygotowani
Prośba Salomona o „serce rozumne” i o zdolność „rozróżniania między dobrem i złem” podobała się Bogu (1 Krl 3,9-10; BW). Pan chciałby, abyśmy i my miłowali prawdę i pragnęli rozumnego serca. Z myślą o tym Jezus obiecał uczniom, że po swoim odejściu przyśle Ducha Świętego, Ducha prawdy, który nauczy ich (i nas) wszystkiego, co się tyczy życia i pobożności (J 14,26; 15,26; 2 P 1,3). Modlitwa Pawła za Efezjan świadczy o wadze posiadania „rozumnego serca” przez każdego wierzącego: „Aby Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam Ducha mądrości i objawienia ku poznaniu Jego i oświecił oczy serca waszego, abyście wiedzieli, jaka jest nadzieja, do której was powołał, i jakie bogactwo chwały jest udziałem świętych w dziedzictwie Jego, i jak nadzwyczajna jest wielkość mocy Jego wobec nas, którzy wierzymy dzięki działaniu przemożnej siły Jego...” (Ef 1,17-19).
My, „którzy wierzymy”, jesteśmy dobrze przygotowani do duchowego rozróżniania. Stając się wierzącymi w Chrystusa, zostaliśmy zapieczętowani Duchem prawdy, który „wprowadza nas we wszelką prawdę” (J 16,13). Ten sam Duch, który poprzez nadprzyrodzone natchnienie przekazał nam Słowo Boże, przygotowuje nas także do rozróżniania, dając nam nadprzyrodzone zrozumienie (2 Tm 3,16; 1 Kor 2,10-12).
Wiara warunkowa a wiara prawdziwa
Dlaczego zatem wierzący nie są rozumniejsi w rozróżnianiu? Jakże często ze zwykłego lęku przez „zbłaźnieniem się”, z apatii bądź też ze zwykłego lenistwa siedzimy wygodnie w ławce nie mając wcale ochoty przykładać się do „badania wszystkiego” (1 Tes 5,21; BT). Tak powiedział ulubiony kaznodzieja, nauczyciel czy duszpasterz - i sprawa załatwiona. Taka postawa rodzi wiarę warunkową, której brak podstawowej cechy wiary prawdziwej: osobistego przekonania prowadzącego do zastosowania prawdy w życiu. Jeśli uwierzymy nawet nieskażonej prawdzie biblijnej tylko dlatego, iż powiedział nam o niej jakiś autorytet, to nasza wiara będzie w tym zakresie uzależniona od drugiego człowieka. A jeśli człowiekowi temu zdarzy się kiedyś przynieść ujmę sprawie Chrystusowej? Cóż wtedy stanie się z naszą wiarą w nauki, którym wierzyliśmy dlatego, iż właśnie on je nam głosił?
Czy znaczy to, iż nie powinniśmy przejmować się poselstwem nauczycieli Słowa Bożego? Nic podobnego. Pismo informuje nas jasno, iż Bóg obdarzył nauczycieli swoim darem, „aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego” (Ef 4,12; BW). Jest to zatem niewątpliwie bardzo ważna posługa w kościele. Zwróćmy jednak uwagę, że jeśli nauczyciele postępują zgodnie z Duchem Świętym (co jest niezbędne dla owocnej posługi), to ich praca polega po prostu na zwracaniu naszej uwagi na to, co mówi sama Biblia. Bez względu na uczoność czy bogobojność nauczyciela dawanie rozumnego serca jest wyłącznie dziełem Ducha Bożego w sercu i umyśle wierzącego. Najlepszą receptą na wiarę o solidnym fundamencie jest rozważanie tego, czego nauczają, następnie badanie Pisma w celu sprawdzenia prawdziwości tego nauczania, a w końcu pozwolenie na działanie Duchowi Świętemu, który potwierdzi nam Bożą prawdę i przekona nas o niej.
Autor: T.A.McMahon
http://www.tiqva.pl/zdrowa-nauka/102-uczmy-si-rozroniania
Przy pierwszym spotkaniu wielu ludzi pyta mnie, czym się zajmuję. Bardzo lubię na nie odpowiadać, bez względu na to czy pytający jest chrześcijaninem, czy też nie. Skwapliwie korzystam z okazji, aby wyjaśnić swoje zaangażowanie w coś, co uważam za niezwykle ważne, zwłaszcza dziś, w czasach bezprecedensowego zamieszania i zwodzenia. Rozmowa z kimś niewierzącym przebiega zazwyczaj tak:
- A czym się pan zajmuje?
- Pracuję w The Berean Call.
- Aha... a co to takiego?
- To taka misja chrześcijańska, która podkreśla wagę trzeźwego osądzania. Przestrzegamy naszych czytelników, żeby nie dawali się nabierać na wszystkie propozycje duchowe, jakie im się dziś serwuje.
- Ciekawe. Coś jak biuro ochrony konsumenta?
- Na swój sposób tak. Tyle że biuro ochrony konsumenta samo sprawdza różne produkty na rynku i uchodzi za autorytet w orzekaniu o ich wartości. My natomiast raczej zachęcamy chrześcijan, żeby sprawdzali sami, a nie polegali ślepo na opiniach innych ludzi czy organizacji, naszej nie wykluczając.
- To chyba dość sensowna praca, zwłaszcza że w telewizji tylu się namnożyło tych szarlatanów.
- Niestety nie tylko w telewizji. Jeśli dodać do tego propagowanie rozmaitych religii w radio, w książkach, prasie, ba, nawet w kościołach, to wychodzi z tego nieprawdopodobna zbieranina nauk dobrych i złych oraz niemałej liczby oszustów. Chcielibyśmy, żeby chrześcijanie potrafili odróżniać jednych od drugich.
- Rozumiem. Ale czy nie sądzi pan, że teologia to jednak chyba zbyt skomplikowana dziedzina dla przeciętnego człowieka?
- Chcąc pomóc chrześcijanom odróżniać między duchową prawdą a podróbką korzystamy z przykładu wspomnianych w Biblii berejczyków. Sytuacja wyglądała następująco: Apostoł Paweł przybył do greckiego miasta o nazwie Berea i odwiedził jedną z synagog, do których uczęszczali tamtejsi Żydzi. Próbował ich przekonać, że Jezus jest tym Mesjaszem zapowiedzianym przez Pisma. I Biblia bardzo wysoko oceniła owych berean. Mówi się tam, że chętnie słuchali oni tego, co Paweł miał do powiedzenia, a zatem byli otwarci na nowe idee. Jednak - co ważniejsze - sprawdzali to wszystko, co mówił apostoł, z nauką Pisma Świętego, chcąc upewnić się, czy jest z nią zgodne [Dz 17,10-11].
- Więc uważa pan, że Biblia to test na duchową prawdę?
- Za taką się sama podaje. Nazywa siebie „Słowem Bożym”, a chyba trudno by wymyślić większy autorytet.
- To ciekawe... nigdy dotąd się nad tym nie zastanawiałem.
Podobne rozmowy zdarzają mi się dość często, a szczególnie zaintrygowani okazują się ludzie niewierzący. I nic dziwnego. Bo przecież jakże niesamowity jest fakt, że istnieje dziś powszechnie dostępne źródło informacji pozwalające ocenić prawdziwość współczesnych prądów duchowych. A logika uzasadniająca istnienie takiego źródła jest tyleż niepodważalna co prosta. Ponieważ Bóg nas stworzył, wynika stąd, że miał zamiar się nam objawić. I choć z pewnością można zyskać pewne ogólne pojęcie o Nim na podstawie świata, który stworzył, to należałoby oczekiwać, iż zechce nam On udzielić również jakichś konkretniejszych informacji na swój temat.
Na przykład obserwując dzieło Boże w przyrodzie nietrudno dojść do wniosku, że Bóg jest niewyobrażalnie potężny i inteligentny, nie zawsze jednak można z takiej obserwacji wydedukować szereg innych Jego osobistych przymiotów, jak miłość, miłosierdzie, cierpliwość, łaskawość, sprawiedliwość itd., jak również i sens stworzenia. Człowiek może dowiedzieć się o tych sprawach tylko wówczas, kiedy sam Bóg mu o nich powie. A uczynił to już - w Biblii.
Dlaczego chrześcijanie są zagubieni?
Jestem zawsze bardzo szczęśliwy, ilekroć ktoś niewierzący zainteresuje się jakimś zagadnieniem związanym z Biblią. Choć niestety zbyt często rychło pada wówczas pewne oczywiste, acz krępujące pytanie: „No dobrze, ale skoro Biblia jest ostatecznym probierzem duchowej prawdy, to dlaczego chrześcijanie wydają się co najmniej równie zagubieni na tym polu co niechrześcijanie?”
Na konferencji, w której uczestniczyłem w zeszłym roku, jeden mówca miał odpowiedź na to pytanie, błyskotliwą, choć zarazem bolesną. Młodzieńcze lata spędził w kościele uważającym się za wyznanie ewangelikalne, a mimo to nauczającym szeregu wyjątkowo niebiblijnych i dziwacznych koncepcji. Ktoś ze zdumionych uczestników konferencji zapytał, jak to możliwe, iż „kościół opierający się na Biblii” przyjął takie nauki. Wówczas mówca uniósł w górę Biblię i odparł: „Odpowiedź jest prosta: Nikt tego nie czytał”. Wyjaśnił następnie, że w jego kościele wszyscy wierzyli we wszystko, o czym powiedziano im, że jest biblijne, nikt zaś nie przejawiał chęci, aby upewnić się co do tego na własną rękę. A nawet jeśli ktoś czasem zgłaszał wątpliwości, oskarżano go o tworzenie podziałów i ducha buntu. Przerażająca to sytuacja. Jednak bardziej jeszcze przeraża fakt, iż okoliczności takie występują coraz częściej w środowiskach uważających się za ewangelikalne.
Dobrze przygotowani
Prośba Salomona o „serce rozumne” i o zdolność „rozróżniania między dobrem i złem” podobała się Bogu (1 Krl 3,9-10; BW). Pan chciałby, abyśmy i my miłowali prawdę i pragnęli rozumnego serca. Z myślą o tym Jezus obiecał uczniom, że po swoim odejściu przyśle Ducha Świętego, Ducha prawdy, który nauczy ich (i nas) wszystkiego, co się tyczy życia i pobożności (J 14,26; 15,26; 2 P 1,3). Modlitwa Pawła za Efezjan świadczy o wadze posiadania „rozumnego serca” przez każdego wierzącego: „Aby Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam Ducha mądrości i objawienia ku poznaniu Jego i oświecił oczy serca waszego, abyście wiedzieli, jaka jest nadzieja, do której was powołał, i jakie bogactwo chwały jest udziałem świętych w dziedzictwie Jego, i jak nadzwyczajna jest wielkość mocy Jego wobec nas, którzy wierzymy dzięki działaniu przemożnej siły Jego...” (Ef 1,17-19).
My, „którzy wierzymy”, jesteśmy dobrze przygotowani do duchowego rozróżniania. Stając się wierzącymi w Chrystusa, zostaliśmy zapieczętowani Duchem prawdy, który „wprowadza nas we wszelką prawdę” (J 16,13). Ten sam Duch, który poprzez nadprzyrodzone natchnienie przekazał nam Słowo Boże, przygotowuje nas także do rozróżniania, dając nam nadprzyrodzone zrozumienie (2 Tm 3,16; 1 Kor 2,10-12).
Wiara warunkowa a wiara prawdziwa
Dlaczego zatem wierzący nie są rozumniejsi w rozróżnianiu? Jakże często ze zwykłego lęku przez „zbłaźnieniem się”, z apatii bądź też ze zwykłego lenistwa siedzimy wygodnie w ławce nie mając wcale ochoty przykładać się do „badania wszystkiego” (1 Tes 5,21; BT). Tak powiedział ulubiony kaznodzieja, nauczyciel czy duszpasterz - i sprawa załatwiona. Taka postawa rodzi wiarę warunkową, której brak podstawowej cechy wiary prawdziwej: osobistego przekonania prowadzącego do zastosowania prawdy w życiu. Jeśli uwierzymy nawet nieskażonej prawdzie biblijnej tylko dlatego, iż powiedział nam o niej jakiś autorytet, to nasza wiara będzie w tym zakresie uzależniona od drugiego człowieka. A jeśli człowiekowi temu zdarzy się kiedyś przynieść ujmę sprawie Chrystusowej? Cóż wtedy stanie się z naszą wiarą w nauki, którym wierzyliśmy dlatego, iż właśnie on je nam głosił?
Czy znaczy to, iż nie powinniśmy przejmować się poselstwem nauczycieli Słowa Bożego? Nic podobnego. Pismo informuje nas jasno, iż Bóg obdarzył nauczycieli swoim darem, „aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego” (Ef 4,12; BW). Jest to zatem niewątpliwie bardzo ważna posługa w kościele. Zwróćmy jednak uwagę, że jeśli nauczyciele postępują zgodnie z Duchem Świętym (co jest niezbędne dla owocnej posługi), to ich praca polega po prostu na zwracaniu naszej uwagi na to, co mówi sama Biblia. Bez względu na uczoność czy bogobojność nauczyciela dawanie rozumnego serca jest wyłącznie dziełem Ducha Bożego w sercu i umyśle wierzącego. Najlepszą receptą na wiarę o solidnym fundamencie jest rozważanie tego, czego nauczają, następnie badanie Pisma w celu sprawdzenia prawdziwości tego nauczania, a w końcu pozwolenie na działanie Duchowi Świętemu, który potwierdzi nam Bożą prawdę i przekona nas o niej.
Autor: T.A.McMahon
http://www.tiqva.pl/zdrowa-nauka/102-uczmy-si-rozroniania
Komentarze
Prześlij komentarz